Brak danych.
Do zakonu jezuitów wstąpił 26 grudnia 1702 roku w Krakowie. Po nowicjacie uczył się w Seminarium Nauczycielskie w Jarosławiu pod kierunkiem profesora Andrzeja Temberskiego (1704-1705). Studiował filozofię w Kaliszu (1705-1708), a teologię w Poznaniu (1712–1716), gdzie przyjął święcenia kapłańskie w 1715 roku.
W ramach praktyki nauczycielskiej uczył w szkołach jezuickich w Bydgoszczy (1708-1709), Toruniu (1709-1710) i Grudziądzu (1710-1711).
W szkołach jezuickich wykładał retorykę dla eksternów w Krośnie (1716-1717) i dla kleryków jezuickich w Seminarium Nauczycielskim w Jarosławiu (1722-1730), następnie został prefektem szkół średnich w Lublinie (1730-1731). Potem pracował w administracji zakonnej jako rektor kolegium w Przemyślu (1731-1735) i Sandomierzu (1735-1739), gdzie w czasie wojny o sukcesję polską (1734-1736) opiekował się okoliczną ludnością podczas głodu i epidemii. Piastował też urząd regensa konwiktu szlacheckiego w Ostrogu (1743-1746 i 1748-1750). Zasłynął jako kaznodzieja okolicznościowy i pogrzebowy oraz panegirysta. Ogłosił m.in. panegiryki na cześć Jana Tarły i Adama Sieniawskiego.
Wydał panegiryki:
1) Regia purpurarum Tarłovia Domus ... D. Joanne Tarło, Tribunalis Regni, Mareschalco Palatino Lublinensi... a Collegio Lublinensi. 1721 (anonim).
2) Vastior orbe cinis in Achille Lechiae Celsissimo Adamo, Nicolao Sieniawski, Cracoviensi Castellano, depositus. Deducente funus Polona Soc. Jesu Provincia, Leopoli 1726.
Urodził się w rodzinie szlacheckiej.
Żył w XVII-XVIII wieku.
I RP edu
Projekt „Społeczne i kulturowe uwarunkowania edukacji w Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku” (nr rejestracyjny 2bH 15 0122 83), realizowany przez Polskie Towarzystwo Historyczne w ramach programu „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016–2019, ma na celu ukazanie idei edukacyjnych i programów kształcenia oraz instytucji związanych z edukacją w kontekście przemian społecznych i kulturowych dokonujących się w Europie i Rzeczypospolitej doby nowożytnej.