Michał Hieronim Czacki
Konstancja Wielhorska
Był autorem broszury "Skarga ubogiej szlachty na otworzone w Polsze konwikty w czasie sejmików zaniesiona", która krążyła w latach 1758-1759. W tekście podjął problem edukacji w szkołach pijarskich, które miały przyjmować jedynie bogatą młodzież. Ograniczenie dostępu do kształcenia w konwiktach ze względu na poziom zamożności spotkało się z krytyką Czackiego. Mniej majętna szlachta skazana była w jego opinii na naukę w szkołach publicznych, które prezntowały znacznie niższy poziom.
Jak istotna z punktu widzienia Czackiego była właściwa edukacja, widać także w jego listach do dzieci. Więzienia, w jakim się znalazł w 1767 roku, oraz przedwczesna śmierć żony sprawiły, że cały obowiązek wykształcenia zarówno synów, jak i córek spadł na jego barki. Córkom, Rozalii i Antoninie Annie, początkowo znajdującym się pod opieką Elżbiety Wielhorskiej, a następnie przebywającym w klasztorze w Preszburgu (na Węgrzech) zalecał, poza ćwiczeniem się w cnotach, czytanie "książek pozwolonych", naukę rysowania i grę na klawikordzie. Synowie znaleźli się pod opieką brata Feliksa, Franciszka Czackiego i jego żony Kunegundy z Sanguszków. Po pierwszym rozbiorze wrócili do Porycka, gdzie spotkali się już ojcem. U progu rozpoczynającej się kariery syn Michał otrzymał od Czackiego, wrażliwego na sprawy edukacji, szereg porad i wskazówek o charakterze wychowawczo-moralizatorskim. Po raz drugi skierował słowa w tym samym duchy do syna w instrukcji przed jego podróżą zagraniczną w 1777 roku do Wiednia.
W 1744 roku został posłem na sejm grodzieński, następnie objął chorągiew pancerną po ojcu. W 1756 roku został podczaszym wielkim koronnym. Ślub z Katarzyną Karoliną z Małachowskich (córką Jana Małachowskiego i Izabeli z Humieckich) zawarł w 1746 roku. Żona zmarła w 1768 roku. Para doczekała się licznego potomstwa. Wiek dorosły osiągnęła czwórka dzieci.
Żył w XVIII wieku.
I RP edu
Projekt „Społeczne i kulturowe uwarunkowania edukacji w Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku” (nr rejestracyjny 2bH 15 0122 83), realizowany przez Polskie Towarzystwo Historyczne w ramach programu „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016–2019, ma na celu ukazanie idei edukacyjnych i programów kształcenia oraz instytucji związanych z edukacją w kontekście przemian społecznych i kulturowych dokonujących się w Europie i Rzeczypospolitej doby nowożytnej.