Brak danych.
Początkowe wykształcenie otrzymał w szkole parafialnej przy kościele św. Jerzego w Toruniu, prowadzonej przez kantora Adama Maciejewskiego. Po odbyciu nauki w tej szkole kształcił się w miejscowym Gimnazjum Akademickim.
W 1722 roku udał się w podróż naukową do Gdańska, a następnie Elbląga. Zapisał się także na studia na Uniwersytecie w Królewcu. Jego edukacja w tych ośrodkach miejskich była możliwa dzięki finansowemu wsparciu Rady Miejskiej Torunia. Po krótkim pobycie w Toruniu wyruszył do popularnej w tym czasie wśród studentów z Prus i Korony Witembergii. Studiował tu dwa lata filozofię, filologię, historię literatury, teologię oraz język hebrajski. W 1725 roku przeniósł się jednak do Jeny, gdzie na tamtejszym uniwersytecie pod okiem Buddeusa, Russa czy Hallbauera podnosił swoją wiedzę. Po pobycie w Jenie udał się do Lipska, jednak nie zapisał się do metryki tamtejszej uczelni, a jedynie przysłuchiwał się dysputom znanych wtedy uczonych. W 1727 roku powrócił ponownie do Torunia. Rozpoczął tutaj pracę naukową nad historią oraz gramatyką języka polskiego. Pięć lat później nadano mu stanowisko nauczyciela II i III klasy toruńskim Gimnazjum Akademickim. Natomiast w 1745 roku objął lektorat języka polskiego. Nie pracował jednak długo, bo w 1746 roku przeniósł się do Elbląga i tam sprawował urząd konrektora gimnazjum elbląskiego i lektora języka polskiego. Z biegiem czasu nauczał także innych przedmiotów, a wśród nich znalazła się filozofia, geografia, retoryka oraz historia powszechna. W tym samym czasie udzielał prywatnych lekcji z historii Polski i polskiego prawa publicznego. Jego praca w Elblągu dotyczyła nie tylko kształcenia młodzieży, lecz także pisania sztuk teatralnych.
Był niezwykle pracowitym uczonym. Często publikował utwory popularyzatorskie o dziejach Prus Królewskich. Drobniejsze teksty wydawane były na łamach „Thornische Wöchentliche Nachrichten und Anzeigen” i „Preussische Zehende”. Jednym z jego najbardziej znanych tekstów był "De originibus linguae Poloniae" (1630). Jednak z czasem powstały inne niezwykle cenne, takie jak: "De typographiis earumque initio et incrementis in Regno Poloniae et Magno Ducatu Lithuniae" (1740) oraz "Synopsis historico literaria colloqui Thorunensis" (1744). Interesował się bibliotekami oraz drukarniami z terenu Korony, jak i Wielkiego Księstwa Litewskiego i prace nad tymi zagadnieniami prowadził właściwie do końca życia. O jego znaczeniu w świecie nauki świadczyła chociażby współpraca m.in. z Józefem Aleksandrem Jabłonowskim oraz braćmi Załuskimi. Jego liczne teksty zostały wystawione na aukcji w 1821 roku i znalazły one nabywcę w osobie m.in. S.B. Lindego oraz J.W. Bandtkiego. Znawcy historii nauczania podkreślają, że Hoffmann stosował bardzo podobne metody nauczania języka polskiego do tych, które były stosowane w słynnym Collegium Nobilium Stanisława Konarskiego.
Żył w XVIII wieku.
I RP edu
Projekt „Społeczne i kulturowe uwarunkowania edukacji w Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku” (nr rejestracyjny 2bH 15 0122 83), realizowany przez Polskie Towarzystwo Historyczne w ramach programu „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016–2019, ma na celu ukazanie idei edukacyjnych i programów kształcenia oraz instytucji związanych z edukacją w kontekście przemian społecznych i kulturowych dokonujących się w Europie i Rzeczypospolitej doby nowożytnej.