Jan Jerzy Hube
Barbara Zofia Soemmerring
Początkowo odebrał wykształcenie domowe. Jego ojciec dbał, by Jan Michał przed przystąpieniem do dalszej nauki poznał grekę oraz łacinę. W wieku 13 lat został przyjęty do toruńskiego gimnazjum. Tutaj też odkryto w nim talent matematyka. Pod okiem S.T. Schönwalda rozwijał te umiejętności.
W 1755 roku przystąpił do klasy najwyższej (supremy), a następnie udał się do Lipska, gdzie podjął się studiowania nauk ścisłych. Jednakże wojna siedmioletnia spowodowała, że torunianin opuścił tamtejszy uniwersytet i udał się do Getyngi. Tam też kontynuował kształcenie, a także pracował jako nauczyciel domowy. Utrzymał w Getyndze kontakty z wybitnymi geografami oraz matematykami, w tym m.in. z A.F. Büschingiem, autorem podręczników. Po pobycie w Getyndze udał się w podróż po krajach niemieckich, w których to prowadził badania z dziedziny fizyki i astronomii. Wrócił do Torunia w 1760 roku.
Początkowo pracował na zlecenie Rady Miejskiej jako inżynier, a dwa lata później zaangażował się w życie intelektualne tego miasta. Współpracował m.in. z czasopismem "Thornische Nachrichten von Gelhrten Sachen". Za swoje dokonania otrzymał w 1767 roku nagrodę Towarzystwa Fizycznego w Gdańsku za pracę o metodach obwałowania rzek. Nawiązał w tym czasie współpracę z Komisją Edukacji Narodowej. Opracował dla tej instytucji podręcznik do rolnictwa i ogrodnictwa oraz fizyki, a jego prace w tym względzie oceniono bardzo pozytywnie.
W 1782 roku został dyrektorem nauk Szkoły Rycerskiej. Nauczał tutaj matematyki i fizyki. Pomimo z wiązania się z Warszawą nie zapomniał o Toruniu. Zależało mu, by do Szkoły Rycerskiej ściągać polskich nauczycieli, dlatego też wielokrotnie nawiązywał kontakty z toruńską kadrą nauczycielską. Po II rozbiorze nadal aktywnie działał. Zależało mu przede wszystkim na tym, by możliwości edukacji otrzymywała młodzież nieszlachecka. W 1800 roku został członkiem warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.
Był bardzo płodnym uczonym, publikował dużo rozpraw naukowych z dziedziny matematyki, fizyki oraz inżynierii. Jedną z jego najbardziej znanych publikacji była "De sectionibus conicis" ("O przecięciach stożka"), którą ogłosił w 1755 roku w Getyndze. Cztery lata później był autorem "Versuch einer analytischen Abhandlung von den Kegelschnitten". Dał się również poznać jako popularyzator nauki. Wydał, zwłaszcza w Toruniu, liczne publikacje z dziedziny astronomii, a jego publikacje były pisane także w języku francuskim.
Żył w XVIII-XIX wieku.
I RP edu
Projekt „Społeczne i kulturowe uwarunkowania edukacji w Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku” (nr rejestracyjny 2bH 15 0122 83), realizowany przez Polskie Towarzystwo Historyczne w ramach programu „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016–2019, ma na celu ukazanie idei edukacyjnych i programów kształcenia oraz instytucji związanych z edukacją w kontekście przemian społecznych i kulturowych dokonujących się w Europie i Rzeczypospolitej doby nowożytnej.