Brak danych.
Kształcił się u pijarów w Podolińcu na Spiszu. Do zakonu pijarów wstąpił 23 sierpnia 1769 roku w Podolińcu, odbył nowicjat i tam złożył śluby 15 sierpnia 1771 roku.
Tam w 1773 roku ukończył zakonne studia humanistyczne, w tym też roku rozpoczął studia filozoficzne (logika) w Rzeszowie.
Od 1774 roku był nauczycielem infimy w Międzyrzeczu Koreckim, następnie w Złoczowie w 1775 roku. W roku szkolnym 1775/1776 pracował jako nauczyciel pierwszej klasy w Chełmie. W 1777 roku był nauczycielem drugiej klasy w Rawie. W okresie 1777-1779 był słuchaczem pijarskiego Studium Teologii Spekulatywnej w Krakowie. W latach 1780-1781 pracował w Piotrkowie Trybunalskim jako nauczyciel poezji, następnie jako profesor matematyki w Radziejowie w latach 1781-1782. Od 1783 do 1787 roku wykładał w Collegium Nobilium na stanowisku profesora wymowy. Od przełożonych uzyskał wysoka ocenę – "laudabelissime" (1786).
Podczas pobytu w Warszawie powierzonu mu także funkcję prywatnego nauczyciela synów możnych rodów, m.in. Aleksandra Pocieja. W swoich mowach okolicznościowych głosił poglądy w duchu polskiego oświecenia, był gorącym zwolennikiem działalności Komisji Edukacji Narodowej, propagatorem upowszechnienia oświaty polskiej w języku ojczystym oraz poprawy stosunków społecznych. W swoich mowach krzewił patriotyzm.
W 1786 roku w Warszawie i Wilnie wydał swoje autorkie dzieło pt. „O wymowie i poezji”. Książka ta przez wiele lat była używana jako podręcznik. Za swoje zasługi otrzymał od króla złoty medal "Merentibus" oraz powołanie przez Komisję Edukacji Narodowej w 1788 roku na stanowisko profesora literatury w Szkole Głównej Litewskiej w Wilnie (od 1793 również profesor wymowy). Dnia 1 października 1792 roku mianowano go profesorem zwyczajnym, pełnił również funkcje sekretarza fakultetu moralno-politycznego. Był świetnym znawcą tematyki, lecz jako wykladowca nie był najlepiej oceniany.
W czasach powstania kościuszkowskiego redagował „Gazetę Narodową Wileńską”. Od 1803 roku był profesorem Pisma Świętego, pełnił również funkcję cenzora oraz profesora homilektyki. Z Uniwersytetem Wileńskim jako wykładowca związany był do przejścia na emeryturę w 1812 roku, jednak nie zerwał kontaktów i wciąż czynnie uczestniczył w życiu uczelni.
Był również wykładowcą w Seminarium Duchownym i znanym kaznodzieją, za zasługi otrzymał w 1808 roku intratne beneficjum Uniwersytetu – probostwo kaplicy św. Kazimierza.
Był członkiem warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.
Był autorem, tłumaczem, wiele jego mów i kilka prac ogłoszono drukiem, jednak za najlepsze uważa się jego pierwsze dzieło „O wymowie i poezji” (Warszawa 1786), które było pierwszym w języku polskim usystematyzowanym zarysem teorii literatury. W celach dydaktycznych i wychowawczych wydał „Listy, materiały i supliki z uwagami stosownymi” (Wilno 1788).
Pochowany w Duksztach k. Wilna.
Żył w XVIII-XIX wieku.
I RP edu
Projekt „Społeczne i kulturowe uwarunkowania edukacji w Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku” (nr rejestracyjny 2bH 15 0122 83), realizowany przez Polskie Towarzystwo Historyczne w ramach programu „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016–2019, ma na celu ukazanie idei edukacyjnych i programów kształcenia oraz instytucji związanych z edukacją w kontekście przemian społecznych i kulturowych dokonujących się w Europie i Rzeczypospolitej doby nowożytnej.