Brak danych.
Początkowo kształcił się i wychowywał się na dworze podkanclerzego koronnego Andrzeja Olszowskiego. Studiował filozofię na Akademii Krakowskiej. W 1666 roku został bakałarzem, a w dwa lata później doktorem. Był wykładowcą na wydziale filozoficznym tego uniwersytetu jako docent. W 1672 roku wyjechał na studia zagraniczne. Immatrykułował się w Padwie, a następnie studiował teologię i prawo w Rzymie, a później w Paryżu na Sorbonie. W 1675 roku uzyskał tytuł doktora obojga praw. Po powrocie do kraju wykładał na macierzystej, krakowskiej uczelni filozofię. Z czasem został też profesorem teologii i rektorem Akademii Krakowskiej.
Krótko po studiach krajowych rozpoczął działalność nauczycielską, zostając za namową swego patrona guwernerem domowym rodziny Załuskich, zapewne pod koniec lat sześćdziesiątych XVII wieku. W drugiej połowie 1672 roku wyjechał w podróż edukacyjną po Europie jako preceptor Zygmunta Wiktora Denhoffa. Przebywał z nim w Italii (Padwa, Rzym). Oprócz opieki nad wychowankiem poświęcał czas również na własne studia. Podróż była połączona ze zwiedzaniem Italii i Francji. W połowie 1679 roku znów wyjechał za granicę. Tym razem z misją dyplomatyczną, w orszaku prepozyta miechowskiego Piotra Korycińskiego, z poselstwem króla polskiego do władców Hiszpanii i Portugalii, w kwestii zawiązania sojuszu antytureckiego. Później pojawił się wraz z Korycińskim w Paryżu. Zapewne w jeszcze wcześniej ponownie został preceptorem podróżnym, opiekując się podczas wojaży edukacyjnych Józefem Karolem Lubomirskim i podróżując z nim po kontynencie od 1680 roku. Był też wówczas w innych miastach Francji, a później na Półwyspie Apenińskim, gdzie uzyskał tytuł doktora teologii (Rzym, Sapienza, 1681). Niedługo po powrocie z zagranicy (1683) objął katedrę teologii sakramentalnej na Uniwersytecie Krakowskim.
Żył w XVII-XVIII wieku.
I RP edu
Projekt „Społeczne i kulturowe uwarunkowania edukacji w Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku” (nr rejestracyjny 2bH 15 0122 83), realizowany przez Polskie Towarzystwo Historyczne w ramach programu „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016–2019, ma na celu ukazanie idei edukacyjnych i programów kształcenia oraz instytucji związanych z edukacją w kontekście przemian społecznych i kulturowych dokonujących się w Europie i Rzeczypospolitej doby nowożytnej.