Brak danych.
Studiował filozofię na Akademii Krakowskiej, gdzie w zdobył stopień bakałarza (13 kwietnia 1680) oraz mistrza filozofii (10 lipca 1681). Podczas podróży po Europie, jako guwerner Władysława Jordana, podjął studia medyczne w Paryżu (1692), które ukończył jako doktor medycyny. W roku 1695 zapisał się na uniwersytet w Padwie.
Z polecenia władz akademickich w Krakowie został wysłany w charakterze profesora retoryki i poetyki do Akademii Lubrańskiego w Poznaniu, gdzie wykładał w latach 1681-1688. Potem został seniorem Bursy Szołdrskiego (1688) oraz prefektem seminarium duchownego w Poznaniu.
W tym czasie udzielał najpewniej prywatnych lekcji Jakubowi Henrykowi Flemmingowi oraz udał się w podróż edukacyjną z Adamem Antonim Opalińskim - synem wojewody łęczyckiego i starosty generalnego wielkopolskiego, oraz synem Jana Małachowskiego, z którymi zwiedził Niemcy, Holandię, Belgię, Anglię i Francję.
W 1688 roku powrócił do Krakowa, gdzie jako docent extraneus prowadził zajęcia na wydziale filozoficznym. Wykładał równocześnie w Szkołach Nowodworskich (1689), ale popadł w konflikt z Akademią Krakowską i jedynie do 1692 roku prowadził tam wykłady.
Został preceptorem Władysława Jordana - późniejszego podczaszego krakowskiego, z którym odbył podróż do Francji i Italii (1692-1695). Po powrocie do kraju w 1695 osiadł w Krakowie i zajął się pracą pisarską i wydawniczą. Wydał w 1699 roku gramatykę języka polskiego ("Tractus ad compendiosam cognitionem linguae polonicae"), rok później gramatykę języka francuskiego ("Klucz do języka francuskiego to jest gramatyka polsko-francuska"), w roku 1701 "Leksykon francusko-polski".
Ożenił się z mieszczką krakowską Barbarą z Pawlikowiczów, wdową po kupcu Janie Torosiewiczu. Od roku 1699 był sekretarzem króla Augusta II Mocnego, od którego otrzymał młyn Kotelny koło wsi Zielonki pod Krakowem.
Żył w XVII-XVIII wieku.
I RP edu
Projekt „Społeczne i kulturowe uwarunkowania edukacji w Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku” (nr rejestracyjny 2bH 15 0122 83), realizowany przez Polskie Towarzystwo Historyczne w ramach programu „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016–2019, ma na celu ukazanie idei edukacyjnych i programów kształcenia oraz instytucji związanych z edukacją w kontekście przemian społecznych i kulturowych dokonujących się w Europie i Rzeczypospolitej doby nowożytnej.