Paweł Scheidt
Elżbieta Szulc
W latach 1768-1775 uczęszczał do Szkół Nowodworskich. Po ich ukończeniu rozpoczął studia na Akademii Krakowskiej, gdzie studiował fizykę. W 1777 roku został bakałarzem, a 16 lipca 1777 roku doktorem filozofii.
Dzięki protekcji Hugona Kołłątaja po studiach otrzymał posadę nauczyciela w lubelskiej szkole wojewódzkiej. Tam w latach 1780-1783 uczył fizyki w klasach trzecich. Na swoich wykładach i pokazach cieszył się sporą liczbą słuchaczy, był też dobrze oceniany w raportach rektorskich (wysokie oceny w "zdatności", "pilności", "obyczajach", mierne w "zdrowiu"). Jesienią 1783 roku powrócił do Krakowa i uczył fizyki w Szkole Przygłównej Krakowskiej. Dnia 14 stycznia 1785 roku został wiceprofesorem Kolegium Fizycznego, w którym również pełnił obowiązki sekretarza (1789/1790). W 1786 roku wydał rozprawę "O elektryczności uważanej w ciałach ziemskich i atmosferze", która została przyjęta przez naukowe środowisko z uznaniem. Po powrocie z Wiednia, gdzie studiował botanikę, w 1790 roku otrzymał posadę profesora Akademii Krakowskiej i objął katedrę historii naturalnej i chemii. Po upadku Rzeczpospolitej został nauczycielem chemii i historii naturalnej w Liceum Krzemienieckim.
W 1790 roku ożenił się z Ludwiką z Wolmanów, z którą miał syna Konstantego i córkę Paulinę.
Żył w XVIII-XIX wieku.
I RP edu
Projekt „Społeczne i kulturowe uwarunkowania edukacji w Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku” (nr rejestracyjny 2bH 15 0122 83), realizowany przez Polskie Towarzystwo Historyczne w ramach programu „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016–2019, ma na celu ukazanie idei edukacyjnych i programów kształcenia oraz instytucji związanych z edukacją w kontekście przemian społecznych i kulturowych dokonujących się w Europie i Rzeczypospolitej doby nowożytnej.