Jan Franciszek Szadurski (zm. 1755/1757)
Karolina Hylzen (zm. przed 3 sierpnia 1741)
Po edukacji w gimnazjum jezuickim w Dyneburgu prawdopodobnie studiował w Akademii Wileńskiej filozofię. Po roku, 29 listopada 1744 roku wstąpił do wileńskich jezuitów. Po dwuletnim nowicjacie (1744-1746) przez dwa lata studiował filozofię na Akademii Wileńskiej. Studia ukończył w Orszy w 1749 roku i rozpoczął pracę nauczycielską w szkołach średnich, ucząc w rok w infimie w Wilnie i dwa lata w Warszawie. Tam w 1752 roku rozpoczął studia teologiczne.
Ciesząc się poparciem jezuitów, a także Józefa Andrzeja Załuskiego i wuja Jana Augusta Hylzena w 1753 roku udał się na zagraniczne studia do Paryża. Tam kontynuował studia teologiczne w kolegium Ludwika Wielkiego, które ukończył w 1756 roku. Również w stolicy Francji studiował nauki przyrodniczo-matematyczne u Jean-Antoine'a Nolleta. Na wykłady do francuskiego profesora fizyki doświadczalnej uczęszczał co najmniej od 1753 roku wraz z będącym również w podróży edukacyjnej kuzynem Józefem Jerzym Hylzenem, synem Jana Augusta.
Po powrocie do kraju odbył trzecią probację (studia prawa zakonnego i duchowości jezuickiej). Od 1757 roku był profesorem filozofii, fizyki, historii i geografii w Collegium Nobilium w Warszawie, po czym w 1759 roku przeniósł się do Nowogródka.
W latach 1768-1770 był profesorem teologii scholastycznej i pozytywnej w Grodnie, a w latach 1770-1771 w Braniewie.
Opublikował kilka prac z zakresu filozofii: "Positiones ex philosophia mentis et sensuum" (1758); "Disputatio philosophica menstrua..." (Nowogródek 1760); "Principia ratiocinandi variis dialogis atque exercitationibus [...] contenta" (1760 i 1761); "Scita philosophica ex physica generali..." (Nowogródek 1761); "Scita philosophica ex physica particulari" (Nowogródek 1762).
Był bratem oboźnego inflanckiego Józefa (zm. między 7 lutego 1749 a 22 maja 1750), sędziego ziemskiego inflanckiego Ignacego Mikołaja (zm. między 5 marca 1765 a lutym 1766) oraz Jana (zm. 1771).
Żył w XVIII wieku.
I RP edu
Projekt „Społeczne i kulturowe uwarunkowania edukacji w Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku” (nr rejestracyjny 2bH 15 0122 83), realizowany przez Polskie Towarzystwo Historyczne w ramach programu „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016–2019, ma na celu ukazanie idei edukacyjnych i programów kształcenia oraz instytucji związanych z edukacją w kontekście przemian społecznych i kulturowych dokonujących się w Europie i Rzeczypospolitej doby nowożytnej.