Brak danych.
Już w młodości chciał poświęcić się służbie wojskowej, dlatego doskonalił swoją wiedzę w wielu dziedzinach, od arytmetyki, geometrii, statystyki przez mechanikę, hydraulikę, pneumatykę, optykę, chemię po architekturę cywilną i wojskową.
Umiejętności teoretyczne doskonalił w praktyce, biorąc udział w wielu oblężeniach i bitwach artyleryjskich toczonych w kraju (wojna polsko-moskiewska z lat 1632-1634), jak i za granicą (Niderlandy). W 1648 roku dzięki nominacji króla Władysława IV został zastępcą dowódcy artylerii koronnej. W 1649 roku po raz kolejny udał się do Niderlandów, aby tam skończyć książkę o sztuce artyleryjskiej. "Artis magnae artilleriae pars prima…" zostało wydane po raz pierwszy w języku łacińskim w 1650 roku w Amsterdamie (później doczekało się przekładu na język francuski, niemiecki, angielski i polski). Praca składała się z pięciu ksiąg, kolejno omawiających budowę działomiaru, typy prochu strzelniczego, rodzaje rakiet, amunicji i urządzeń pirotechnicznych. Praca miała pokazać, że artyleria to nie rodzaj rzemiosła, a poważna nauka oparta na specjalistycznej wiedzy. Aby wykład poważniejszy i klarowniejszy, wzbogacił swoje dzieło w wiele rysunków i oparł się na liczącej wiele pozycji literaturze. Mimo że autor zapowiedział drugą część swojego dzieła, to ta nie ukazała się.
Wywodził się z litewskiej rodziny herbu Ostoja pochodzącej prawdopodobnie ze Żmudzi.
Żył w XVI-XVII wieku.
I RP edu
Projekt „Społeczne i kulturowe uwarunkowania edukacji w Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku” (nr rejestracyjny 2bH 15 0122 83), realizowany przez Polskie Towarzystwo Historyczne w ramach programu „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016–2019, ma na celu ukazanie idei edukacyjnych i programów kształcenia oraz instytucji związanych z edukacją w kontekście przemian społecznych i kulturowych dokonujących się w Europie i Rzeczypospolitej doby nowożytnej.