Brak danych.
Do zakonu pijarów wstąpił w Podolińcu w 1750 roku. Po nowicjacie kształcił się w Międzyrzeczu (1753-1755), a następnie po kilku latach wyjechał z kraju w celu kontynuowania studiów do Wiednia (1759-1761).
W trakcie przerwy we własnych naukach i studiach (1755-1759) uczył w warszawskim Collegium Nobilium, pełniąc tam funkcję podprefekta oraz nauczyciela poezji i retoryki.
Po powrocie z zagranicy (1761) uczył filozofii i matematyki w nowicjacie pijarskim w Rzeszowie (1762), po czym pracował jako nauczyciel w Międzyrzeczu oraz ponownie w Rzeszowie (1765-1766) i Międzyrzeczu (1767-1768).
Następnie rozpoczął karierę edukacyjną jako nauczyciel i wychowawca w domach magnackich. W 1770 roku został powołany przez kasztelana krakowskiego Antoniego Barnabę Jabłonowskiego na stanowisko guwernera jego synów: Stanisława Pawła oraz Maksymiliana Jabłonowskich. W służbie Jabłonowskich oraz Sanguszków pozostawał przez około 10 lat. Do roku 1780 był również wychowawcą jednego z młodych Sanguszków.
Pełnił wysokie urzędy zakonne. W latach 1781-1783 był rektorem w Drohiczynie, a następnie został prowincjałem (1784-1786).
W uznaniu zasług wychowawczych otrzymał w 1793 r. od swego patrona, Antoniego Barnaby Jabłonowskiego, w dożywocie beneficjum w Krzywinie.
Żył w XVIII-XIX wieku.
I RP edu
Projekt „Społeczne i kulturowe uwarunkowania edukacji w Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku” (nr rejestracyjny 2bH 15 0122 83), realizowany przez Polskie Towarzystwo Historyczne w ramach programu „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016–2019, ma na celu ukazanie idei edukacyjnych i programów kształcenia oraz instytucji związanych z edukacją w kontekście przemian społecznych i kulturowych dokonujących się w Europie i Rzeczypospolitej doby nowożytnej.