Brak danych.
Do zakonu jezuitów wstąpił 14 sierpnia 1681 roku w Krakowie. O jego wykształceniu brakuje bliższych wiadomości, uzyskał je w którejś ze szkół jezuickich, być może studiował za granicą, co sugeruje jego późniejsza profesja guwernera. Był profesorem retoryki i poetyki w kolegium jezuickim w Grudziądzu (1693–1694) oraz misjonarzem dworskim.
Został guwernerem młodych Zamoyskich podróżujących po Europie w latach 1697-1701. Był drugim opiekunem młodych magnatów, obok świeckiego preceptora Jana Kamockiego. Krukowiecki nie wyjechał z podopiecznymi od razu za granicę, ale został wyznaczony na guwernera młodych ordynatów nieco później, gdyż dopiero w listopadzie 1697 roku. Anna Zamoyska wystosowała listy z prośbą o pozwolenie dla tego jezuity udania się w podróż z jej synami, najpierw do Pragi, a potem do Rzymu. W związku z tym Krukowiecki pojechał do Pragi, asystując Marcinowi Leopoldowi Zamoyskiemu w końcu 1697 roku. Nadzorował edukację Zamoyskich w Ingolstadt, a następnie we Francji. Jego relacje z młodymi magnatami popsuły się w Paryżu, co wynika z listów synów do Anny Franciszki Zamoyskiej. Donosili oni matce, że są obiektem drwin i szyderstw ze strony kawalerów francuskich z powodu pozostawania pod opieką jezuity. Czuli się upokorzeni i prosili o odwołanie guwernera-jezuity do kraju. Zarzucali też Krukowieckiemu cenzurę ich listów. Krukowiecki zdawał relację z przebiegu podróży i postępów swych podopiecznych w nauce oraz informował o projektowanej dalszej drodze i planach studiów. Wzajemnie też wysyłał do swej chlebodawczyni informacje o swojej trudnej sytuacji i spotykających go przykrościach i bezpodstawnym braku zaufania. Ostatecznie doszło do czasowej pacyfikacji stosunków i Krukowiecki pozostał z Zamoyskimi, za granicą chociaż nie dokończył z nimi podróży i musiał powrócić do kraju (oficjalnie z powodu choroby). Faktycznie zmarł, kiedy Zamoyscy byli jeszcze za granicą, a w swoich listach wyrażali kurtuazyjnie wielki żal po śmierci swego preceptora.
Żył w XVII-XVIII wieku.
I RP edu
Projekt „Społeczne i kulturowe uwarunkowania edukacji w Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku” (nr rejestracyjny 2bH 15 0122 83), realizowany przez Polskie Towarzystwo Historyczne w ramach programu „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016–2019, ma na celu ukazanie idei edukacyjnych i programów kształcenia oraz instytucji związanych z edukacją w kontekście przemian społecznych i kulturowych dokonujących się w Europie i Rzeczypospolitej doby nowożytnej.