Brak danych.
Do pijarów wstąpił w 1727 roku.
Był nauczycielem niższych klas w kolegiach pijarskich w Rzeszowie, Podolińcu, Łowiczu i Warszawie.
Odbył zagraniczne studia w Rzymie w latach 1743-1746. Po powrocie nauczał w warszawskim Collegium Nobilium. W latach 1758-1759 był kaznodzieją w Warszawie.
Należał do pijarskiej elity intelektualnej utrzymującej intensywny kontakt z zagranicznymi ośrodkami naukowymi. W kraju cieszył się opinią doświadczonego guwernera wśród przedstawicieli polskiej magnaterii. Trzykrotnie był powoływany na stanowisko wychowawcy i nauczyciela w trakcie zagranicznych wojaży edukacyjnych synów polskich magnatów. Po raz pierwszy opiekował się za granicą Marcinem Lubomirskim (1751). Następnie został zatrudniony w analogicznym charakterze jako guwerner starosty warszawskiego Alojzego Fryderyka Bruhla (1753), syna saskiego ministra króla Augusta III, któremu towarzyszył podczas studiów i nauki w Saksonii (Drezno, Lipsk), Holandii (Lejda), Francji oraz Anglii. Po raz trzeci został wyznaczony na opiekuna młodego magnata przez Michała Józefa Rzewuskiego. Nadzorował wówczas naukę i wychowanie jego syna Kazimierza podczas zagranicznej podróży edukacyjnej we Francji i w Holandii (1766-1768).
Piastował ważne urzędy zakonne, będąc prokuratorem domu zakonnego we Lwowie (1760-1762), a później prowincjałem (do 1765). Pod koniec życia został rektorem zakonnym w Warszawie.
Pochodził z ziem ruskich, określany mianem "gente Ruthenus, natione Polonus".
Żył w XVIII wieku.
I RP edu
Projekt „Społeczne i kulturowe uwarunkowania edukacji w Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku” (nr rejestracyjny 2bH 15 0122 83), realizowany przez Polskie Towarzystwo Historyczne w ramach programu „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016–2019, ma na celu ukazanie idei edukacyjnych i programów kształcenia oraz instytucji związanych z edukacją w kontekście przemian społecznych i kulturowych dokonujących się w Europie i Rzeczypospolitej doby nowożytnej.