Kształcił się w kolegium pijarskim w Podolińcu i tam wstąpił do zakonu w 1766 roku. Śluby zakonne złożył 17 lipca 1768 roku. W latach 1776-1777 słuchacz studium teologicznego w Krakowie.
Po studiach zakonnych w latach 1768-1771 przez 20 lat uczył w szkołach pijarskich. W 1771-1772 nauczyciel parwy w Łowiczu, w latach 1773-1776 pracował w Łukowie jako nauczyciel klasy początkowej oraz I i II – bonus religionus et bene docuit. W roku szkolnym 1778-1779 był profesorem syntaksy w Chełmie; w latach 1780-1784 uczył w Radomiu poetyki (1780-1781) i wymowy (1782-1784). W latach 1784-1785 był profesorem w studium zakonnnym w Szczuczynie Mazowieckim; następnie pełnił tę funkcję w Międzyrzeczu Koreckim, a w roku 1786/1787 był profesorem nowicjuszy w Drohiczynie – optimus; po roku ponownie przeniesiony do studium w Szczuczynie Mazowieckim. W 1817 roku powrócił do pracy pedagogicznej w konwikcie żoliborskim, a od 1825 roku uczył w Collegium Regium.
Był autorem i tłumaczem podręczników do nauki religii oraz arytmetyki. Wydał "Pieśni narodowe z różnych autorów polskich zebrane" (Warszawa 1818), przetłumaczył z francuskiego m.in. katechizm C. Fleury.
W 1792 roku mianowany prefektem drukarni i biblioteki pijarskiej w Warszawie. Był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Uporządkował biblioteki w Drohiczynie, Szczuczynie Mazowieckim i wydał katalog biblioteki warszawskiej ("Catalogus librorum Bibliothecae Colegii Regii Varsaviensis Clericorum Regularium Scholarum Piarum", Warszawa 1822).
Był biografem zakonu. Jego najważniejsze dzieło, oparte w dużej mierze na materiałach zebranych przez A.J. Pomorzkanta, jest podstawowym źródłem drukowanym do dziejów polskich pijarów: "Vita et scripta quorundam e Congregatione Cler. Reg. Scholarum Piarum in Provincia Polona, qui operibus editus patriae et ecclesiae proficuis. Nomen suum memorabile fecerunt" (Warszawa 1812).
Żył w XVIII-XIX wieku.
I RP edu
Projekt „Społeczne i kulturowe uwarunkowania edukacji w Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku” (nr rejestracyjny 2bH 15 0122 83), realizowany przez Polskie Towarzystwo Historyczne w ramach programu „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016–2019, ma na celu ukazanie idei edukacyjnych i programów kształcenia oraz instytucji związanych z edukacją w kontekście przemian społecznych i kulturowych dokonujących się w Europie i Rzeczypospolitej doby nowożytnej.