Brak danych.
Po ukończeniu retoryki wstąpił do zakonu jezuitów w Wilnie 6 sierpnia 1627 roku. Filozofii słuchał w Nieświeżu (1629-1632). W latach 1634-1638 odbył studia teologiczne na Akademii Wileńskiej pod kierunkiem profesorów: Benedykta de Soxo, Grzegorza Schönhoffa, Michała Ginkiewicza i Oswalda Krügera (który uczył go języka hebrajskiego).
Kojałowicz był wszechstronnie uzdolniony. Świadczą o tym opinie przesyłane o nim do Rzymu: "Nadaje się znakomicie do nauczania we wszystkich gałęziach wiedzy i przedmiotów humanistycznych, a także do rządzenia, głoszenia kazań, prowadzenia owocnych dyskusji i do publikowania książek".
Uczył poezji w Smoleńsku i na Akademii Wileńskiej. Po ukończeniu studiów przechodził kolejne stopnie zawodu profesorskiego od retoryki do teologii. Przez rok uczył retoryki na Akademii, a po uzyskaniu magisterium z filozofii (1641) wykładał tamże kurs logiki, fizyki i metafizyki wraz z etyką (1641-1644).
W tym czasie nakłonił wizytatora zakonu Fabrycego Banfiego do założenia kolegium jezuickiego w Kownie, przeznaczając na uposażenie nowej placówki wraz ze swoimi braćmi (Kazimierzem i Piotrem) majątek dziedziczny (kamienicę w rynku i folwark podmiejski). Wzięli oni udział w otwarciu rezydencji 16 maja 1642 roku i przez krótki czas zajmowali się jej organizacją.
W latach 1644-1645 był profesorem teologii polemicznej w Braniewie, skąd powrócił znowu do Wilna, gdzie otrzymał doktorat z teologii (1645) i objął wykłady teologii scholastycznej, które prowadził do roku 1653. Pełnił równocześnie funkcje kaznodziei, cenzora ksiąg, doradcy biskupów, a od roku 1649 prokanclerza akademii. Odznaczał się wyjątkowym talentem prowadzenia dyskusji na tematy religijne i prawdopodobnie często urządzał je na dworze Radziwiłłów. W roku 1653 został rektorem Akademii.
Był jednym z najbardziej wartościowych i oryginalnych heraldyków przedrozbiorowej Rzeczypospolitej. Opracował też dzieje Litwy - "Historia Lithuanae" (cz. 1: Gdańsk 1650; cz. 2: Antwerpia 1669). Dzieło to stanowi wymowne świadectwo zainteresowania przeszłością Litwy. Obraz dziejów w nim zawarty sprzyjał rozwijaniu litewskiej świadomości narodowej. Praca ta jako pierwsza synteza przeszłości Litwy w języku powszechnie używanym rozsławiała dzieje Wielkiego Księstwa Litewskiego w całej Europie.
Żył w XVII wieku.
I RP edu
Projekt „Społeczne i kulturowe uwarunkowania edukacji w Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku” (nr rejestracyjny 2bH 15 0122 83), realizowany przez Polskie Towarzystwo Historyczne w ramach programu „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016–2019, ma na celu ukazanie idei edukacyjnych i programów kształcenia oraz instytucji związanych z edukacją w kontekście przemian społecznych i kulturowych dokonujących się w Europie i Rzeczypospolitej doby nowożytnej.