najprawdopodobniej
Walerian Naramowski
Teresa Rynarzewska
Po śmierci rodziców jego wychowaniem zajął się Stanisław Leszczyński, który był jego krewnym. Po ukończeniu kolegium jezuickiego w Poznaniu przez trzy lata studiował retorykę w kolegium jezuickim w Warszawie. Wówczas zdecydował się wstąpić do zakonu jezuitów, co uczynił w Wilnie 29 września 1705 roku. Po nowicjacie studiował na Akademii Wileńskiej, gdzie w latach 1707-1710 uczył się m.in. logiki, fizyki, metafizyki. W latach 1712-1716 odbył w Warszawie studia teologiczne, w czasie których przyjął święcenia kapłańskie. Dnia 27 sierpnia 1722 roku uzyskał stopień doktora Akademii Wileńskiej.
W 1710 roku opuścił Wilno i udał się do Warszawy, gdzie podjął pracę jako nauczyciel w klasie syntaksy. Rok później przeniósł się do Grodna, gdzie uczył poetyki. Od roku szkolnego 1716/1717 był nauczycielem retoryki w warszawskim kolegium, następnie zaś przez dwa lata profesorem filozofii, ucząc studentów świeckich m.in. logiki i zagadnień z filozofii przyrody. W dniu 22 czerwca 1731 roku został rektorem kolegium jezuickiego w Pułtusku i po czterech latach aktywnej działalności został przeniesiony na to samo stanowisko do Warszawy.
Był autorem wielu wydanych drukiem kazań, a także dwutomowej historii Polski i Litwy zatytułowanej "Facies Rerum Sarmaticarum In Facie Regni Poloniae, Magniq[ue] Ducatus Litvaniae gestarum" (Wilno 1724-1726). Dzieło jest kompilacją historyczną, w której autor przedstawia dzieje obu krajów ujęte w formie biografii ich władców i biskupów, nie szczędząc czytelnikom elementów fantastycznych, przez co dedykowane Stanisławowi Denhoffowi i wzbogacone miedziorytami Bartłomieja Strachowskiego dzieło, tak jak inne prace Naramowskiego, nie doczekało się przychylnego przyjęcia.
Był bratankiem Adama Naramowskiego, kasztelana śremskiego.
Żył w XVII-XVIII wieku.
I RP edu
Projekt „Społeczne i kulturowe uwarunkowania edukacji w Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku” (nr rejestracyjny 2bH 15 0122 83), realizowany przez Polskie Towarzystwo Historyczne w ramach programu „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016–2019, ma na celu ukazanie idei edukacyjnych i programów kształcenia oraz instytucji związanych z edukacją w kontekście przemian społecznych i kulturowych dokonujących się w Europie i Rzeczypospolitej doby nowożytnej.