Brak danych.
Kształcił się w Łęczycy, potem u pijarów w Łowiczu. Do zakonu wstąpił w 1736 roku w Podolińcu.
Był nauczycielem gramatyki i składni w nowicjacie w Łowiczu. W latach 1740-1741 wykładał poezję, a w 1742 roku filozofię w Warszawie. Studia teologiczne odbył w 1743 roku w Warszawie, gdzie pełnił równocześnie funkcję podprefekta. W Collegium Nobilium był nauczycielem poetyki (1744) i fizyki (1746). W 1747 roku wyjechał na studia do Rzymu, Turynu i Wiednia jako nauczyciel Kaspra Lubomirskiego, wojewodzica krakowskiego. Później jako guwerner hr. Löwendhala studiował filozofię i fizykę w Paryżu, Halle i Lipsku.
W 1751 roku wrócił do Rzeczypospolitej i urządził w Collegium Nobilium gabinet fizyczny. Sprowadził z zagranicy narzędzia i rozpoczął wykłady z nowszej filozofii i fizyki doświadczalnej. Wprowadził i organizował publiczne pokazy z tego przedmiotu.
Po powrocie z Konstantynopola (w 1756 roku był sekretarzem poselstwa, towarzyszył Janowi Karolowi Mniszchowi) został teologiem nadwornym.
Był rektorem Collegium Nobilium (1759), asystentem prowincji polskiej (1760), prowincjałem (1766-1768), napisał m.in. "Rozmowy w ciekawych i potrzebnych w filozoficznych i politycznych materiach w Collegium Nobilium warszawskim Scholarum Piarum miane" (t. 1-3, Warszawa 1760-1762); "Rozmowa filozoficzna z etyki o uszczęśliwieniu człowieka w życiu, przez filozofii uczących się konwiktorów Collegii Nobilium Schol. Piar. miana Roku P. 1757" (Warszawa 1757).
Żył w XVIII wieku.
I RP edu
Projekt „Społeczne i kulturowe uwarunkowania edukacji w Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku” (nr rejestracyjny 2bH 15 0122 83), realizowany przez Polskie Towarzystwo Historyczne w ramach programu „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016–2019, ma na celu ukazanie idei edukacyjnych i programów kształcenia oraz instytucji związanych z edukacją w kontekście przemian społecznych i kulturowych dokonujących się w Europie i Rzeczypospolitej doby nowożytnej.