Brak danych.
Do zakonu jezuitów wstąpił w Krakowie w 1634 roku. W latach 1636-1637 studiował retorykę w jezuickim seminarium nauczycielskim. Następnie do roku 1640 kontynuował studia filozoficzne w Krakowie. Teologię studiował w Poznaniu w latach 1643-1647.
Święcenia subdiakonatu, diakonatu i kapłaństwa przyjął w Poznaniu w 1647 roku.
Mając tytuł magistra, prowadził wykłady z syntaksy i gramatyki w kolegium jezuickim w Bydgoszczy (1640-1641), a następnie w Toruniu do roku 1642. Po zakończeniu studiów i przyjęciu święceń kapłańskich został profesorem poetyki i retoryki w kolegiach jezuickich w Gdańsku (1647-1648) oraz Bydgoszczy (1648-1649). Następnie przebywał w Jarosławiu.
Nowym etapem kariery Wąsowskiego było stanowisko wychowawcy Mikołaja i Zygmunta Grudzińskich, z którymi podróżował najpierw po terenach Rzeczypospolitej, a następnie po Europie. W 1649 roku wyruszył ze swoimi podopiecznymi na północ kraju, odwiedzając główne miasta Prus Królewskich i Książęcych. W latach 1650-1656 pełnił funkcję guwernera podróżnego młodych Grudzińskichl, odbywając z nimi peregrynację edukacyjną, której trasa prowadziła przez wiele krajów (Czechy, Austria, Italia, Francja, Niderlandy Hiszpańskie, Holandia, Hiszpania, Anglia). Grudzińscy pod opieką Wąsowskiego uczyli się najpierw w kolegium jezuickim w Wiedniu, opisując szeroko składniki życia naukowego tej szkoły oraz obyczaje jej studentów i nauczycieli. Interesował się również innymi typowymi przejawami życia wychowanków kolegiów jezuickich, np. teatrem szkolnym. Podczas pobytu we francuskim kolegium w Clermont jego uwagę zwróciła scenografia wykonana na potrzeby sztuki "Antygona". Wykonał specjalny rysunek prezentujący dekoracje teatralne do tego spektaklu z dnia 18 sierpnia 1654 roku.
Wąsowski napisał obszerny diariusz tej podróży w języku łacińskim i polskim. Dziennik podróży wyróżnia się bogactwem wszechstronnych opisów krajów, które zwiedzano. Wąsowskiego interesowały również kwestie edukacyjne oraz naukowe. Pozostawił dość bogate deskrypcje akademii i uniwersytetów europejskich, a także elementów ich wyposażenia, np. obserwatorium astronomicznego w Oksfordzie. Częsta bytność w kolegiach jezuickich pozwoliła na uzyskanie sporej wiedzy na temat edukacyjnej działalności tych placówek szkolnych. Informacje na ten temat Wąsowski umieszczał przy okazji pobytu w kolegiach, w różnych miastach, dołączając wiadomości na temat składów osobowych czy wykładanych tam przedmiotów nauczania.
Osobną część diariusza stanowiły notatki sporządzone głównie w języku polskim i łacińskim, zaopatrzone w bardzo precyzyjne rysunki odtwarzające oglądane obiekty architektoniczne, w dużej mierze były to budynki kościelne. Wśród nich były również opisy obiektów związanych z nauczaniem, np. fragmenty architektoniczne kościoła kolegium jezuickiego w Madrycie.
Po powrocie z podróży zagranicznej został rektorem kolegium jezuickiego w Bydgoszczy (1657-1661), prowadząc jego odbudowę i reorganizację. Następnie był misjonarzem dworskim Aleksandra Michała Lubomirskiego w Wiśniczu (1661-1671). W 1673 roku otworzył w Jarosławiu studium matematyczne oraz planował erygować tam szkołę rycerską.
W latach 1675-1678 był rektorem w Poznaniu, gdzie nadzorował prace nad budową kościoła jezuitów. Urząd prowincjała jezuitów pełnił w latach 1678-1682. Dał się wówczas poznać jako odnowiciel studium matematycznego w kolegium jarosławskim. Słynął także z dbałości o wysoki poziom szkolnictwa jezuickiego. Piastował również stanowisko rektora kolegium jezuickiego w Bydgoszczy, nadzorując tam odbudowę obiektów zakonnych po ich zniszczeniu w czasie "potopu szwedzkiego". W latach 1683-1686 ponownie był rektorem w Poznaniu. Był również autorem dzieł teologicznych i ascetycznych.
Był zawodowym architektem i odznaczał się dużym znawstwem artystycznym. Opublikował łaciński traktat architektoniczny "Callitectonicum seu de pulchro architecturae" (Poznań 1678).
Żył w XVII wieku.
I RP edu
Projekt „Społeczne i kulturowe uwarunkowania edukacji w Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku” (nr rejestracyjny 2bH 15 0122 83), realizowany przez Polskie Towarzystwo Historyczne w ramach programu „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016–2019, ma na celu ukazanie idei edukacyjnych i programów kształcenia oraz instytucji związanych z edukacją w kontekście przemian społecznych i kulturowych dokonujących się w Europie i Rzeczypospolitej doby nowożytnej.